Gisteren had ik werkgerelateerd een directeur van een basisschool aan de telefoon. Naast een gewoon werkoverleg werd het ook even bijkletsen over hoe pijnlijk de huidige corona maatregelen kunnen zijn.
Begrijp me niet verkeerd het is wat het is en mijn mening hierover staat in dit stuk in ieder geval niet centraal. Wat ik wel aan het licht wil brengen is de enorme verdeeldheid die er op dit moment ontstaat. En het begrip voor elkaars verschillende denkwijze is ver te zoeken.
In het gesprek met de directie van gisteren kwam naar voren dat er een klas naar huis was gestuurd en ouders met hoge poten verhaal kwamen halen.
Alleen maar verliezers
Ik ben zelf ouder en begrijp heel goed dat het niet gemakkelijk is, na zes weken zomervakantie, je kind wéér thuis te hebben.
De corona crisis crisis kent alleen maar verliezers. De mensen die ziek zijn en soms te maken hebben met een lange nasleep. En natuurlijk de mensen die er aan overlijden en hun familie.
Maar ook op een andere manier raakt deze crisis ouders, werkgevers, werknemers, kinderen en jongeren. Iedereen.
Botsende rechten en plichten
Als ouders hebben we de plicht voor ons kind te zorgen. Dit kun je op vele manieren interpreteren. De één is voor vaccineren van kinderen omdat we daarmee een groepsimmuniteit creëren.
Een ander ziet het als verantwoordelijkheid om kinderen juist niet te vaccineren omdat de langere termijn effect ervan nog niet bekend zijn.
Alleen de tijd zal leren welke van deze keuzes de beste was.
Sociale gevolgen
Het staat buiten kijf dat de 1,5 m maatschappij, kinderen en werknemers die naar huis gestuurd worden bij mogelijke besmetting en het niet doorgaan van evenementen waarop je elkaar ziet, grote sociale gevolgen heeft. Nogmaals, ook hierin alleen maar verliezers.
Als professional zie ik het in mijn werk helaas te veel voorbij komen. Kinderen die al sociale problemen hadden krijgen nu nog grotere problemen. Jongeren met een vorm van onzekerheid raken in depressie.
Wat er in ieder geval niet positief toe bijdraagt is dat kinderen het middelpunt van de discussie worden. Door onze mening er zo dik bovenop te leggen geven we kinderen en jongeren niet meer de gelegenheid om zelf een keuze te maken en zelf te bepalen hoe zij hier instaan.
In Nederland hebben we het grondrecht voor onze mening te mogen uitkomen. Maar de vraag is, hoeveel verdeeldheid zaai je wanneer je hierover strijd gaat voeren? Welk voorbeeld geef je jouw kind als je hierbij vergeet rekening te houden met de gevoelens van een ander? Onze mening voegt soms gewoon simpelweg niks toe.
Gespannen sfeer tussen ouders en school
Gisteren dus het gesprek met de directie van de school. Een ouder wilde een rechtszaak tegen de school aanspannen omdat zijn kind, op basis van de richtlijnen van het RIVM, naar huis werd gestuurd en in quarantaine moest.
Scholen zien door de huidige maatregelen een klas soms minder vaak dan het minimum aantal verplichte uren. Ze hebben echter wel de wil en plicht om een kind onderwijs te bieden. Het is niet zo dat ze zich het er makkelijk vanaf willen maken.
Een school die zich moet verdedigen en een kind dat thuis zit. De sfeer tussen ouders en school is gespannen. De toon is gezet en ongeacht van de uitkomst is het kind alleen maar de dupe van de ontstane sfeer.
Persoonlijk kwam ik het vandaag ook (weer) tegen.
Mijn zoon werd al zingend wakker: “Ik ga vandaag op kamp, ik ga vandaag op kamp!”.
Wat hij toen nog niet wist was het telefoontje van de avond ervoor. Vanwege een corona besmetting moest de klas in quarantaine en ging het kamp niet door.
Natuurlijk was hij verdrietig en ik voelde met hem mee. Ik weet ook dat hier geen schuldige is aan te wijzen. Geen ouder die moedwillig zijn kind heeft besmet of moedwillig een kind naar school heeft gestuurd om corona te verspreiden. Laat staan dat een docent, directielid van school of compleet schoolbestuur het kamp afschaft om kinderen tekort te doen.
Niemand die het ouders moeilijk wil maken omdat ze nu een oplossing moeten verzinnen voor de drie dagen die een kind eigenlijk niet thuis zou zijn.
Wat mij als ouder dus te wachten staat is hem leren om te gaan met de teleurstelling die bij het leven hoort. Uit te leggen dat hij echt boos en verdrietig mag zijn of misschien zelfs opgelucht omdat het stiekem best spannend zou zijn geweest. Hem te laten zien dat er andere mogelijkheden en andere kansen zullen komen om iets leuks met de klas te doen.
Discussie in de groepsapp
In de groepsapp ontstaat inmiddels discussie. Iedere ouder vindt er iets van. Maar wat maakt het dat wij als mens zo graag onze mening willen geven?
Want vrijheid van meningsuiting willen we maar wat graag. Maar dat we daarmee onnodig mensen kwetsen, of zelfs misschien veroordelen door de beslissingen die worden genomen, daar lijkt niet iedereen meer bij stil te staan. Mijn inziens maakt dit de sfeer voor een kind niet beter of makkelijker te accepteren.
Als we het dan hebben over het belang van kinderen en jongeren of over het belang van alle mensen, want daar gaat het eigenlijk om, is mijn vraag waar is het respect voor de ander?
Je hoeft niet eens te zijn met elkaar, je hoeft je niet te kunnen vinden in regels en wetgeving, maar je hebt je er wel aan te houden. Iedereen zijn mening doet er toe. Maar dat wil niet zeggen dat je daarmee een ander moeten verplichten om diezelfde mening te delen. Heb begrip voor de keuzes van een ander ook al zijn de gevolgen soms onoverzichtelijk. In een crisis als deze is de uitkomst niet te overzien. Het lijkt mij een basis voor heel Nederland; notie van en inlevingsvermogen voor een ander mens, andere keuzes en andere gedachtegangen! Voor jong en voor oud.
Zonder mijn standpunt duidelijk te maken, want begrijp me niet verkeerd, ook ik heb een hele duidelijke mening over de huidige situatie, probeer ik mezelf en mijn gevoel opzij zetten en de situatie bekijken vanuit de diverse standpunten en probeer te handelen naar wat nodig is.
Het enige dat ik mijn kind kan bijbrengen is respect! De aanname van de verschillen op de wereld, aanvaarding voor de verschillen in mensen. Op zoek te gaan naar de eigen waarheid. Te leren handelen naar wat hij of zij goed vindt en denkt. Zonder een ander daarin onnodig pijn te doen. Of jezelf te verloochenen.
Hoe? Door het goede voorbeeld te geven. Door na te denken over welke woorden ik gebruik. Door af te vragen hoe ik het zou vinden als een ander zijn mening zou proberen door te duwen als die haaks staat op die van mij.** Corona kan worden vervangen door ieder willekeurig ander woord dat kan leiden tot verschil van mening!
*** Ook ik lees het stuk nogmaals en besef me des te meer, ook op kleine schaal willen we soms dat onze mening door een ander wordt overgenomen terwijl ook hier geldt: respect voor elkaars verschillen! Zeker wanneer deze ontstaan vanuit liefde! We hoeven het niet met elkaar eens te zijn!
**** En tot slot blijkt wel weer hoe lastig het is om je mening voor jezelf te houden. Ook ik heb door dit stuk zojuist geprobeerd mijn mening er bij jullie doorheen te duwen.
